بیش تر از پیش تنهاتریم

سال‌هاست که ما برای جان کندن و درد بیشتر زندگی میکنیم، هر روز برای دوست داشته شدن دست خود را می‌سوزانیم، برای زیبا شدن، پیراهنمان را پاره می‌کنیم و برای رهایی، قفل بر پایمان میکوبیم، ما می‌پنداریم که میدانیم از کجا آمده‌ایم و در آخر همه پرسش‌های بی‌پاسخ را می‌فهمیم ولی دردمان بیشتر از سده‌های گذشته می‌شود. ما در هر دوره بیش از پیش، تنهاتریم. انسان در گذار از پیشینه سنگی خود، برای دستاوردی نوین، ولی با داده‌های ژنتیکی کهنه ثبت شده بر تارو پودش، دنیای سنگی‌تری می‌سازد، فرو می‌رود و گویی از این درد خوش است. به بوی سبز و مرطوب خود، خو‌ گرفته‌ایم، در رویایی کهنه می‌رقصیم که هر لحظه دردی نو وجودمان را می‌کاود. برای از دست داده‌ها و بدست آوردن تازه‌ها می‌جنگیم، ولی خودفراموشی گرفته‌ایم. دستارود جنگ مُشت تباهی‌ست. کسی که انسان را فهمیده به آغوش میکشد، نمی‌جنگد. Title: we are now alone, more than we ever were. Materials: Burnt books Statement: Its For years that we are living for suffering , for more pain, everyday in order to be loved we burn our hands, to be more beautiful, we rend our garments, and for redemption we set seal on our feet, we deem that we know where we came from and in the end we would know all the unanswered questions but what we achieve is more pain , more sorrow, more than we ever experienced over the centuries. We are always alone , and we get lonelier no matter how far we would go and in which era we are living in. From stone engraved of their pasts, to achieve novel achievements,with all the old Genetical codes written all over their genes, humans tend to build an even more petrous world , they sink into it and somehow it seems this pain is to their liking. Getting used to this green and humid aroma of ourselves, we dance in an ancient dream, while in every moment a ripping new pain emergs within us. We fight for the missings and we fight for the becomings, but we are for long in self alienation. The outcome of the fighting is ruin. The one who truely knows human being , doesnt fight, but simply, embraces.