بازگشت من به سوی من

در استانه ۲۰ سالگی انچه بر خلاف روز های قبلی زندگیم حس میکنم ، نوعی سکوت درونیست، نمیدانم چه شد که غوغا و هیاهوی همیشگیم به این سکوت منجر شده . لحظه هایی در ایام اخیر برایم غریب بودند و حس بی گانگی از خودم را بیش از همیشه حس کردم . حس بیگانگی رو به افزایش من را به نقطه ای رسانده که مشتاق باشم خودم را دوباره بشناسم ، در جریان خودشناسی دوباره ام به بازتعریفی از هنر رسیدم ، در میانه وضعیت گمراه کننده همیشگی که با هنر داشتم ، هنری که برایم غیر قابل وصف و غیر قابل توضیح است ، به این باور رسیدم که هنرمند با شناخت خود هنر را از دریچه چشمان خودش مجددا تعریف میکند. در کشمکش و کنکاش با خود به نوعی دوگانگی رسیدم ، به شخصیتی که مینمایم و شخصیتی که با ان حریم شخصی خودم را می گذرانم ، به اختلاف میان این دو و بیگانگی که شاید نتیجه ای از در هم تنیدگی این دو شخصیت گاه متناقض است. مرز بین این دو شخصیت برای من حسی دارد شبیه به سکونت درون یک اتاق شیشه ای ، مکعبی نامرئی که بین من و حقیقتم با اطرافیانم فاصله افکنده . نمیدانم از کجا امده ، برایم ناشناخته و غریب است اما میدانم شیشه را من نساختم ، درون ان من لطیف ترین حالت خود را میبینم ، فردی که به اسانی اسیب میبیند و به دورامید های زندگیش ، همچون پیچک هایی به دور تنه درخت میپیچد .. جدایی او از انچه دوست میدارد سخت و دردناک است.بیرون از این صفحه های بی رنگ جامد موجودی دیگر از من ساخته شده ، سخت تر و محکم تر از انچه هستم . ظاهر غیر قابل نفوذ، پوششی برای باطن شکننده میسازد در کشمکش میان این دو ، من حقیقی گم شد ، گاه تکه هایی از من ، بیرون از حصاری که به دورم است جا میمانند ، من از من دور و دورتر میشود ، بیگانگی به سرحد اوجش میرسد و گنگی و گیجی و بلاتکلیفی ادامه دارد... و ترس من از خودم اغاز میشود ، سال ها این مکعب را نشناختم ، ناشناخته بودن این فضای انعکاس دهنده به من گاه حس ترس و ناکافی بودن میداد ، این روز ها من مکعب خود را پذیزفته ام ... باور دارم شجاعانه ترین کاری که از دستم برمی اید ، پذیرش فاصله ها و مرز هاست. بازگشت من به سوی من ، با شناخت این مکعب است. با مقصر نداستن خود بابت نقص ها و کوتاهی ها ، صلحی منطقی بین من و من ، که دوگانگی را کمرنگ میکند ، عدم تلاش برای تغییر خود ، بلکه پی بردن به حدود و مرز ها جنجال میان دید بیرونی و حقیقت درونی با کمرنگ شدن ، هیاهوی درونم را نیز ساکت میکند ، تفکر را راحت تر میکند و ناگهان دیگر من با خودم نمیجنگم .. سکوت عجیبی است ، غریبگی شیرینی دارد.