یادیار

من در این مجموعه نگاهی دارم به یادواره هایی که با گذر زمان در انتها با دگردیسی همچنان باقی می مانند، با به تصویر کشیدن سکونتگاه پایانی انسان که ریشه در مأمن های نخستین دارد، دست به ساختن چیزی نسبتاً حقیقی از دل انتزاع زده ام و در مرز میان حقیقت و خیال روایتگر داستان هایی غیرمنسجم هستم. سنگ افراشته های بی نام و نشان که یادمان خاطراتی در زمان و مکانی نامعلوم هستند، امکان دسترسی به داستان های پنهانی و فراموش شده را ممکن می کنند. لحظه ای رمزآلود که در اتصال روایت های منفرد و متفاوت ساخته می شود. یادمان هایی سنگی که به عنوان واپسین خانه استوارند. یادبودها به منزله ی راهی برای شناخت هویت های ازدست رفته، در ذهنم تداعی کننده ی روایت هایی گمشده و از هم گسسته اند. پیوند تن با سنگ و تقلیل یافتن هویت به خاطراتی گنگ و منجمد در زمان از آنان مردگانی تا ابد قربانی می سازد، تبدیل شدن بدن به سنگی غیر قابل شناسایی حتی یادآوری اش را مخدوش می کند. هر یادمان، بازتابی از روایت هایی است که در دل تاریخ به فراموشی سپرده می شوند.