بدون عنوان

عکس‌ها همواره ثبت کننده لحظات پر از خاطره برای همگان بوده‌اند. عکس‌های خانوادگی ثبت کننده لحظات شیرین و تلخ و روشن کننده روابط میان افراد خانواده می‌باشد. با مطالعه عکس‌های خانوادگی، انتقال فرهنگ و سنت ایرانی از نسلی به نسل دیگر قابل مشاهده و بررسی می‌باشد و همین خصلت عکس است که من را بر آن داشته که از این تصاویر در نقاشی‌های خود استفاده نمایم. نگارگری ایرانی نیز از گذشته‌های دور یکی از راه‌های انتقال مفاهیم و بیان بصری در زبان فارسی بوده است. تلفیق نگاره‌های ایرانی و عکس‌های خانوادگی قدیمی باعث ایجاد حس نوستالوژی در این آثار می‌شود. اینجانب در مقام یک نقاش با توجه به اینکه به نگارگری ایرانی آشنایی دارم سعی نموده‌ام که از این نگاره‌ها به عنوان پیوند فرهنگ تصویری، میان زمان حال و گذشته در آثارم استفاده نمایم. نگارگری ایرانی با توجه به دارا بودن غنای رنگی و استفاده از رنگ‌های درخشان همواره حیرت هنرمندان بزرگ جهان را برانگیخته است. این رنگ‌های درخشان در کنار عکس‌های سیاه و سفید ایجاد پارادوکس نموده و آثار را برای مخاطب جذاب‌تر می‌نماید. من هم در این آثار همچون آثار نگارگری ایرانی به رنگ توجه خاصی نموده‌ام. فضای آبستره نیز یکی از راهکارهایی بود که در راه رسیدن به هدفم به آن تمسک جستم. عواطف و احساسات فاکتورهایی هستند که تا چندی پیش جایی برای خودنمایی در نقاشی‌ها نداشتند، هر چند که واقعی بودند. بازنمایی عواطف و احساسات یک زن، که سالها در پس سنت‌های کلاسیک مرد‌سالاری نادیده انگاشته شده را می‌توان نقاشی کرد. استفاده از عکس‌های خانوادگی و تلفیق آن‌ها با نگارگری ایرانی و نقاشی آبستره و گاهاً پیوند نقاشی با بافت متنی، می‌تواند راهکاری برای رساندن مخاطب به مقصود و مرادی که من به‌دنبال آن هستم باشد؛ و چون در این آثار، هدف ارائه یک مفهوم است، پس لازم به ذکر است که به لحاظ تکنیکی، اجرای دقیق و پر از تزیینات نگارگری ایرانی مد نظر نمی‌باشد و در آثار من زیباشناسی مراد و منظور اصلی نقاش نیست، بلکه آنچه من بدنبال آن هستم پیگیری و مطالعه چهره زنان در روابط خانوادگی آنان است. در این آثار در پی یافتن رد‌پای فرهنگ مرد سالاری درجامعه ایران می‌باشم؛ که بدین منظور به تصویر کردن و مطالعه چهره زنان در زمان قبل از ازدواج و یا ابتدای ازدواج و سال‌های پس از آن می‌پردازم.