ساختارزدایی

این منظرِ به ظاهر روئین تن از طلای سیاه؛ستون فقرات فهمِ تمام معاصریت ماست.عمده مناقشات و رخدادهای که لحظات بازگشت ناپذیر را در تاریخ ما ممکن کرده از این آبشخور بوده است.شهرهایی که مردمانش در هر طلوع و غروب٬ تولد و مرگ٬ زندگی و زنده ماندن خود را در مواجهه با این تاسیسات تعریف و بازتعریف کرده اند.شهرهای جنوبی نقطه گریزی از این منظره نداشت و توسعه و تورم منظره های مرکز نشینان هم در گرو دوام و بقای این نا منظر بود. چرخه ای که می بلعد و می زاید؛بلکه چرخ های از رمق افتاده توسعه به تَکُ و تا نیفتد. پرسونای انسان ایرانی؛خواسته یا ناخواسته در سراسر معاصریت (تا زمانی نامشخص)همجوار نفت بایگانی شده و خواهد شد. ما ناگزیر خواهیم بود نظاره گر این چرخه باشیم شاید هم روئینه نباشد؛شاید هم در نقطه ای ایستادیم که لزوم بازتعریف پرسونای خود را لازم دانستیم. این اثر ساخته شده از گالوانیزه ، دارای مخزنی در قسمت بالایی می باشد که قطعاتی یخی دارای پیگمنت در آن قرار دارد ، در قسمت زیرین مخزن دریچه ای تعبیه شده که هر 2 دقیقه ، باز شده و قطعات یخی از آن خارج میشوند ، یخ ها پس از اصابت به تیغه های فلزی داخل سازه ، از یکی از دهانه های پایینی خارج شده و به بیرون پرتاپ می شوند . این روند تا خارج و آب شدن آخرین قطعه ی یخی ادامه خواهد داشت.