مگس

در این آثار حشرات در هر حالتی که هستند، در حال شکار کردن و شکار شدن، در حال مرگ و یا تکثیر، در حال زایش و یا پوسیدگی، با سنجاقی خشک شده اند. گویی که در یک زمان و نقطه ی نا معلوم به پایان رسیده اند و پس از آنست که آغاز یافته اند و برای همیشه ادامه می یابند. به پایان رسیدن حشره به مفهوم فراغت از تمام مفاهیم تاریخی ایست که در طول هزاره ها، ماهیت وی را تعریف کرده اند. در واقع سنجاق ها در این آثار، نمادی از همان مفاهیم سنجاق شده به حشره،در طول تاریخ بشر هستند. حشرات با سنجاق ها بیگانه نیستند و به نوعی با واقعیت سنجاق شدن خو گرفته اند. سنجاق ها همچنین نمادی از گستاخی انسانی است که حشرات را نامگذاری می کند و ماهیت آنها را با واژگان محدود و ترازوی دانش خود می سنجد.