پارک‌های علم و فناوری نهادهای اجتماعی و خدماتی هستند که حلقه‌ای از زنجیره توسعه اقتصادی را تشکیل می‌دهند و اهدافی مانند افزایش خلاقانه فناوری، توسعه اقتصادی و اشتغال‌زایی را دنبال می‌کنند. پیشینه تاسیس این پارک‌ها به اواخر دهه 1950 و اوایل دهه 1960 می‌رسند. نخستین پارک تحقیقاتی، پارک تحقیقاتی استنفورد آمریکا بوده است که در سال 1952 راه‌اندازی شده است. در اروپا هم اولین پارک‌ها و شهرک‌های علم و فن‌آوری در دهه 60 شکل گرفتند که از آن جمله می‌توان به کمبریج و هریوت‌وات در انگلیس و گرهنویل و سوفیاآفتییولیس در فرانسه اشاره کرد. تاریخچه اولین شهرک علمی – تحقیقاتی در ایران به سال 1371 می‌رسد که توسط معاونت پژوهشی دانشگاه اصفهان مطرح و اساسنامه آن در سال 1375 در شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب و در سال 1379 با 17 واحد فناوری و تحقیقاتی راه‌اندازی شد. پس از آن پارک‌های علم و فناوری در سایر استان‌ها با انحلال سازمان پژوهش‌های علمی و صنعتی تاسیس و راه‌اندازی شد. پارک ملی علوم و فناوری‌های نرم و صنایع فرهنگی وابسته به جهاددانشگاهی، با همکاری معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری و مجوز وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به عنوان اولین پارک تخصصی فناوری‌های نرم و صنایع فرهنگی در 22 اردیبهشت سال 1397 افتتاح گردید. هدف از تاسیس این پارک بهره‌گیری از توانمندی‌های حوزه‌های فرهنگی، هنری و علوم انسانی به منظور افزایش نوآوری، اشتغالزایی و درآمدزایی است، تا با همگرایی و هم‌افزایی از ظرفیت حوزه‌های مذکور فرصت‌های جدیدی برای توسعه اقتصادی و فرهنگی کشور ایجاد شود.